Profesor Ida Kurcz była dla mnie od zawsze jednym z raptem kilku naukowców, którzy naprawdę rozumieli do czego służy język. Jej prace imponowały mi dystansem zarówno do „fundamentalnych twierdzeń” językoznawców i psychologów, jak też do nowinek, którymi zachłystywali się niektórzy badacze. Profesor Kurcz umiała też zgrabnie, z olbrzymią werwą łączyć aparaty terminologiczne wielu dziedzin, które tak naprawdę badają to samo zjawisko, tyle tylko, że pod innymi kątami.

To nie jest tak, że istnieje wyłącznie język, jakby chcieli niektórzy. Nie jest też tak, że język jest jedynie grą konwencji. Prawda leży gdzieś pomiędzy, albo w ogóle gdzie indziej. Język służy zarówno do komunikacji, także z samym sobą i z Absolutem, jak i do mniej czy bardziej udolnej reprezentacji świata pozajęzykowego, bo przecież jego negowanie to w rzeczywistości jedynie igraszka intelektualna co bardziej wyzywająco inteligentnych badaczy.

Ale jak dokładnie działa język? I dlaczego działa? O tym wszystkim w bardzo prosty sposób wykłada pani profesor w książce „Psychologia języka i komunikacji”. Mamy tutaj pięknie przejrzystą strukturę wykładu, który nie pomija ani historii, ani stanu obecnego. Prof. Kurcz nie była badaczem oderwanym od rzeczywistości i aktualnego stanu badań, nadążała, a czasem wyprzedzała dużo młodszych naukowców.

Profesor Kurcz nie bała się odważnych pytań, nawet jeśli brzmiały naiwnie i infantylnie. Czym ludzki język różni się od „języków” zwierzęcych? Czym jest dyskurs? Komunikacja niewerbalna czy niejęzykowa? O tym wszystkim przeczytamy w wykładzie, który powinien być obowiązkową lekturą dla każdego, kto chce mówić tak, żeby język mu w tym nie przeszkadzał.