Wyjątkowo, nie o książce, a o tygodniku. Nowym tygodniku Rzepy. Wyszły już dwa numery, więc co nieco można powiedzieć o tej inicjatywie. Merytorycznie – dziwne. Rzeczpospolita w formie jakiegoś zbioru tekstów, nie zaskakuje niczym, ani nazwiskami, ani tematami, ani linią. A jednak oba numery przeczytałem od deski do deski z ciekawością. Choć nie za jednym posiedzeniem – to nie jest pismo, która zmusza to truchtu z kiosku i wgniata w fotel każąc przeczytać do ostatniej literki. Z drugiej strony, moja Agniesia nie czyta gazet oprócz swoich fachowych periodyków. A to cudo przeczytała. Oba numery. I dzisiaj mi powiedziała, żebym koniecznie kupił trzeci. To wiele mówi na temat atrakcyjności pisma. Technicznie – okolice tragedii. Korekta o niebo słabsza niż w Rzepie. Pierwszy numer pomijam, bo znam doskonale z autopsji – przy debiucie pojawiają się najbardziej kretyńskie błędy, jakie tylko można sobie wyobrazić. Nie wiem z czego się to bierze, ale moja teoria jest taka, że zbyt długo cyzelowane teksty i łamy po prostu prowokują do błędów. W drugim numerze jest ciut lepiej, ale wciąż rażąco jak na poziom tygodnika, który chce być opiniotwórczy. Pod względem składu – szału nie ma, nic nowego, twórczego, świeżego. Ale też bez poważniejszych wpadek. Dziennikarsko… Nie…